کارهای یکی دو روز اول هفته مد نیویورک را دیدم. دیدن این نمایش ها روز به روز دردناک تر می شود از بس دخترها بیشتر به ارواح سرگردان شبیه می شوند . رخت آویزهای بی پستان و بی کپل. بعضی هاش که آنقدر آش شور بود که اصلا از خیر دیدنش گذشتم.
نمایش خواهران رودارته خیلی خوب بود. فوتوریسم پخته و جا افتاده .
نمایش دایان وون فورستنبرگ غافل گیر کننده بود.انگار این زن قسم خورده در هر دهه و در اوج ناامیدی از خاکستر بلند شود و شور زندگی را نمایش بدهد.
کارهای کریس بنز یک جور کلاسیسیم نو با خودش دارد. کمی زیادی مسیحی است ولی جسارتش در رنگ بازی اصلا نیویورکی نیست و همین خیلی خوبه.
و البته دانا کارن عزیز من هم که گرچه باز هم خودش را تکرار می کند اما حالا دیگر یک کلاسیک تمام عیار است و باز هم با وجود تکرار قدرتمند و دوست داشتنی است.
همه کارها را می توانید توی وبسایت style.com ببنید. هم به صورت ویدئو و هم تصویر و اسلاید.
February 21st, 2009 at 1:44 am
سکوت حضار!
February 21st, 2009 at 11:42 am
iنوشتن همان سفر نامه بیشتر بمذاق خوانندگانت خوش میامد تا این نمایش مد .ادامه بدهید سفر نامه
February 21st, 2009 at 12:27 pm
مرسی که از مد می نویسید اما به نظرم این دخترها آنقدرها هم که شما نوشته اید وضعشان دردناک نیست.شاخص توده بدنی تا 18 از لحاظ وضعیت سلامت قابل قبوله و از لحاظ زیبایی هم که خب سلیقه ها متفاوت است.