زندگی دوگانه اینانا

خواب دیدم پیر و عجوزه شده ام. مثل پیلارترنرا. آنقدرم پیرم که هیچ کس در اطرافم به سن و سال من نیست. کسی کودکی مرا به یاد نمی آورد چون ندیده است.
خواب دیدم که به اصفهان رفته ام. خواهرزاده ها و برادرزاده هایم در اطراف و اکناف جهان پراکنده اند. کسی در شهر به استقبالم نمی آید. کسی مرا نمی شناسد. من کسی را نمی شناسم.
در خواب زاینده رود نیست. به جای آن یک صفحه شیشه ای بسیار مدرن بر بستر خشکیده رودخانه کشیده اند که می توان بر آن راه رفت و زمین تشنه و ترک خورده را که زمانی بستر رودخانه بوده است دید. ترک های عمیق و هولناک. اما کف شیشه ای جوری است که وقتی از روی پل یا از توی پارک های اطراف به آن نگاه می کنی ، انگار رودخانه در جریان است. مردم روی این کف شیشه ای راه می روند . بچه ها کفش سرسره ای به پا دارند و روی آن سر می‌خورند. از کسی می پرسم: یادتان هست آن روز که مردم کف رودخانه می دویدند تا از چماق ها جان به در برند ؟ یادتان هست که زخمی ها را با خود بر دوش می کشیدند؟
آن کس چنین روزی را به یاد ندارد. می گوید : عجوزه! کدام شورش؟ حافظه ات را از دست داده ای!

This entry was posted on Wednesday, June 24th, 2009 at 2:48 pm and is filed under زندگی دوگانه اینانا. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.